Bila je to od samih početaka mrtva trka. LP albumi (u ondašnjem formatu) i singlice su naizmjenično prestizale jedan drugog, sve do polovine pedesetih godina prošlog stoljeća, kad singlica nosi primat nad albumom.
Bilo je to vrijeme embrionalne eksplozije rock’n rolla, ali ni ostali žanrovi nisu baš kaskali za njime. Uglavnom, singlica se profilirala kao glavni nosač zvuka, dok je LP, iako već u konačnoj verziji od 33 o/min, bio potisnut u stanu.
U biti, bio je ignoriran kao potencijalni partner singlice, jer su singlice bile te koje su nosile industriju. Do te mjere, da je početkom šezdesetih album postao „nužno zlo“, koji su izdavani tek toliko da se popuni praznina i utrži još koji cent.
Degradacija albuma je išla do te mjere da je, pored singlice, koja ga je i prodavala, bio i na brzinu sklepani dio manje kvalitetnog materijala. Ne jednom, album se punio materijalom sasvim drugih izvođača, iako se potpisivao imenom izvođača singlice.
Drugim riječima, oko pjesme koja je bila na singlici bi se nabacalo sve što je došlo pod ruku kako bi se napuni prostor.
No, dolaskom rocka i njegovih razvijenih derivata na tržište, lagano počinje era albuma, koja svoju kulminaciju doživljava evolucijom samog auditorija. Naime, muzika se s plesnih podija preselila u slušaonice, muzičke forme su postale kompleksne, zahtijevale su daleko veći prostor od raspoložive tri minute koliko traje singlica.
Pojavom prvih dugih kompozicija trend se pokrenuo i tog dana u Svibnju 1969. godine, izlaz statistika prodaje vinila u UK, koja kaže, da je 1968. godine po prvi put u povijesti vinila prodaja albuma premašila prodaju singlica.
Razlika nije bila velika, radilo se o 49,184,000 prema 49,161,000 prodanih kopija, ali je bila veoma simptomatična. I to se pokazalo veoma skoro, jer prodaja singlica rapidno pada, a dolaskom konceptualnih albuma skoro nestaje u odnosu na prodaju albuma.
Trend se zadržao sve do kraja sedamdesetih godina i dolaskom novih formata na tržište, no to je jedna druga priča ….
